دنیا به پیش چشم فلك، سر به زیر شد            یعـنى شكـوه عـرش خـدا بی‌نظـیر شد

وقتى عـطش میـان بیابان نـفس كـشید            هر سنگریزه، تشنه یك "یا مُجـیر"شد

باران عشق در دل صحرا ظهور كرد            تا آن بهـار گـمـشـده سـهـم كـویـر شـد

روزى كه خنده بر رخ آیینه نقش بست            سـرمـنـشـأ دوبـارۀ خــیـر كـثــیـر شـد

واشـد تـمـام پـنجـره‌ها سمت بركـه‌اى            آئـیـنه‌اى كه قـسمت « یومُ الغـدیر» شد

بر منـبـر عـظـیـم ولایت كه تكـیـه داد            خورشید در قـلمرو نورش حـقـیر شد

مردى پُر از طراوت باران و شور عشق            در محـضر تـمامى خلـقـت، وزیر شد

در جـشن آسـمـانـى اكـمـال دیـن حـق            آئـیـنـه‌دار سـبــز رسـالـت، امـیـر شـد

«یومُ السُّرور»، روز تولاى حیدر است            ناد عـلى بخـوان كه فـضا دلپـذیـر شد

مولاى دین، طلوع امامت مبارك است            از نـور توست، مـاه ولایت منـیـر شد